Διαδρομές

  

Διαδρομές

Πως περάσανε τα χρόνια

Αλήθεια.... πως κύλισαν τα χρόνια
ανθάκια λες που άνεμο σκορπίσαν
παλιές αγάπες σαν τα χελιδόνια
αλίμονο..φτερούγισαν μ' αφήσαν

Τι κρίμα που ανώφελα στα χρόνια
ανέμελα σκορπίσανε οι ώρες
ντυμένες με πολύχρωμα λαμπιόνια
με σέρναν  τον τρελό στις κατηφόρες

Για δες με οι μήνες και τα χρόνια
στο κορμί μου αυλάκωσαν σημάδια
ο ανόητος που νόμιζα.. "αιώνια"
του έρωτα θα νέμομαι τα χάδια

Τι κρίμα που ανώφελα στα χρόνια
ανέμελα σπατάλησα τις ώρες
ντυμένες με πολύχρωμα λαμπιόνια
με τρέχαν τον τρελό στις κατηφόρες

ΑΚΟΥ!!

                                 

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-10-2016

Γράμμα σε μια Εταίρα

Σε ερωτεύτηκα αμέσως μόλις σε είδα. Ένα παλικαράκι που δεν είχε κλείσει τα εικοσιπέντε ήμουνα τότε. Εσύ μεγάλη, σαγηνευτική, γεμάτη υποσχέσεις. Νόμισα πως μ’ αγάπησες και συ – ιδέα μου. Μπορεί, κιόλας. Με τα θηλυκά δε βγάζεις άκρη.

Μικρός και άβγαλτος, έπεσα με τα μούτρα. Και συ με έμαθες να καπνίζω, να πίνω, να ξενυχτάω, να παίζω, να μην κομπλάρω με την ηδονή, να μη φοβάμαι τις κόντρες, να ψάχνω. Κράτησα κι εγώ από τις συνήθειες μου δύο μονάχα: να σε μελετώ και να ελπίζω.

Τα πρώτα χρόνια περάσαμε καλά οι δυο μας. Για την ακρίβεια, τέλεια! Όχι ένα και δύο – δώδεκα! Δώδεκα ολόκληρα χρόνια χρυσάφι…

Αγάπησα πολύ, πολλά: γυναίκες, βιβλία, ποιήματα, κόμιξ, ταινίες, αμάξια, γήπεδα, οδοιπορίες, γλέντια, αθλητικά απογεύματα σε γηπεδάκια, συζητήσεις, συναπαντήματα. Ακόμα και την Επανάσταση των προλετάρiων – κι ας έμενα κατά βάθος ένας παραδοσιακός άνθρωπος της υπαίθρου. Και συ δεν έφερνες καμιά αντίρρηση, μου τα έδινες όλα, μου τα επέτρεπες όλα. Και μένα μου άρεσε να σε βλέπω από ψηλά, ξαπλωμένη νωχελικά – και ύστερα να χάνομαι μέσα σου στους ισολογισμούς και τα διαγράμματα και να εξερευνώ τις πιο απόκρυφες γωνιές σου και να παραμυθιάζομαι ότι καλύτερη από σένα δεν υπάρχει, ότι είσαι η πρώτη και η μοναδική.

Δε χωρίσαμε ποτέ. Εφτά μήνες ήταν όλοι κι όλοι που έμεινα μακριά σου, τότε που σε πέταξαν εκτός ταμπλό!

Και μετά έγινες στρίγγλα. Χάλασε η όψη σου, η φωνή σου, η αύρα σου. Λες και δεν έφτανε αυτό, άρχισα να υποψιάζομαι πως στη σχέση μας δεν είμαστε μόνοι: υπήρχαν και κανόνιζαν τα πάντα οι νταβατζήδες σου. Αόρατοι για χρόνια, άρχισαν σιγά σιγά να τους ξεχωρίζουν τα αφελή μου μάτια.

Λες να τα φαντάστηκα; Μα κάθε φορά που ήθελα να σε πάρω, μου ζητούσαν να πληρώσω. Με αντίτιμα που τα σιχαινόμουν. Οι πόρτες σου έμεναν κλειστές – έμπαιναν κάποιοι άλλοι, που δεν είχαν πρόβλημα με τη συναλλαγή. Κι εγώ σε συναντούσα κρυφά, απόμερα, όλο και πιο αραιά. Και τότε ακόμα δε με αγκάλιαζες, δεν με άκουγες, δε με παρηγορούσες, Κι έτσι άρχισε να δημιουργείται η γνωστή ψυχρότητα ανάμεσά μας.

Δε μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς την περίοδο που ο απόλυτος έρωτάς μου για σένα μετατράπηκε σε αηδία. Αλλά δε μπορούσα πια να βλέπω τους νταβατζήδες να μπαίνουν ανάμεσά μας και συ να μου γυρίζεις την πλάτη. Αν δε σε είχα ερωτευτεί τόσο, μπορεί να μη σε περιφρονούσα. Θα μου ήσουν, απλά, αδιάφορη. Μια τρύπα που μπαίνεις, γιατί κάπου πρέπει να μπεις, χωρίς συναισθηματικές εμπλοκές.

Ξέρεις πολύ καλά ότι αόρατα αλλά πανίσχυρα νήματα με κρατάνε δεμένο κοντά σου. Ξέρεις ότι προσπάθησα πολύ να τα κόψω, μάτωσα κιόλας, αλλά ήταν αδύνατο. Έχουν περάσει δώδεκα χρόνια, αυτή η σχέση έγινε εφιάλτης, αλλά έγινε πια υποχρεωτική. Θέλω δε θέλω, υποχρεωτική.

Σε βλέπω τώρα και ανατριχιάζω. Μια σταφιδιασμένη, κακιασμένη κωλόγρια, μια ξεφτιλισμένη πουτάνα είσαι. Κι ας φανερώνεσαι καμιά φορά φρεσκολουσμένη και χαμογελαστή κι ας καταφέρνεις τότε να κάνεις τα σπλάχνα μου να αχνίζουν και πάλι από πόθο για σένα. Δε περνά πολλή ώρα και με κατακλύζει η νοσταλγία της φυγής μακριά σου. Γιατί γελάς ξεδιάντροπα, γιατί πουλιέσαι φτηνά στον κάθε καραγκιόζη, γιατί του κάνεις πρόθυμα όλα τα γούστα – και μετά έρχεσαι ξανά σε μένα, να εξαγνιστείς. Και να με παραμυθιάσεις.

Σε μαθαίνουν σιγά σιγά και νεοφερμένοι . Και σε αγαπάνε, γιατί είναι αθώοι και δε μπορούν να ξέρουν τι λέρα και τι χάσιμο είσαι. Και συ τους δολώνεις – όπως έκανες και με μένα. Γιατί το έχεις αυτό το χάρισμα, να φτιάχνεις τους μύθους σου και να τους πουλάς, ακριβώς όπως πουλάνε οι απατεώνες τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Έχω χρόνια να σου μιλήσω. Ούτε σήμερα θα σου μιλούσα, κι ας είναι τέτοια μέρα. Το πρωί καθώς οδηγούσα για τη δουλειά σε σκεφτόμουν – και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι οπουδήποτε αλλού, οπουδήποτε μακριά σου, θα είμαι ξένος. Και σκέφτηκα ότι δώδεκα χρόνια έχουν πια τη σφραγίδα και το βάρος του οριστικού. Και είπα, ξεφτιλισμένη κωλόγρια, να σου γράψω δυο λόγια στο μπλογκ – για να συναντηθούμε ξανά.

 

Τι το ήθελα; Με το που το συλλογίστηκα, λες κι άλλαξες όψη – έγινες πάλι η όμορφη μάγισσα της νιότης μου. Αφήνομαι κι εγώ, κι ας ξέρω πως θα με απογοητεύσεις και πάλι – και πολύ γρήγορα μάλιστα.

Απόψε όμως, θα σε πάρω λες κι είσαι άλλη, δηλαδή αυτή που φαντάστηκα πως ήσουν, κάποτε. Φαντάσου και συ πως είμαι εκείνος που ήμουν, πριν. Ας κάτσουμε στο μισοσκόταδο της Σοφοκλέους να μη φαίνονται τα καζάντια μας κι ας πιούμε μαζί, ας χαλαρώσουμε ονειροπολώντας για ένα μέλλον λιγότερο πικρό από το παρόν…

Της θλίψης οι ψιχάλες

Αν σ' αγκαλιάσουν στη σιωπή
της θλίψης οι ψιχάλες
για να σε νιώσουν η αστραπή
και της βροχής οι στάλες

Αν σε κεντά η μοναξιά
ένα σου στάξε δάκρυ
μια σταγόνα μια σταξιά
στου δειλινού την άκρη

Να πάρει κόκκινο η νυχτιά
μαύρο το καρδιοχτύπι
να χάνονται στη σκοτεινιά
των στεναγμών σου οι χτύποι

Για να σε νιώσουν η αστραπή
και της βροχής οι στάλες
αν σ' αγκαλιάσουν στη σιωπή
της θλίψης οι ψιχάλες

Στων στεναγμών τα κύματα
να πνίγεις τη θωριά της
και με όλα της τα κρίματα
να σβήνεις τα φιλιά της

Στις στάχτες στα καμένα
να ζώνεις τα όνειρα σου
με τ' αστραποκαμένα
φτερά του ερωτά σου

Κι έτσι να δεις που στη σιωπή
στην ερημιά σαν αστραπή 
θα έρθει αγάπη άλλη... 
λυτρωτική.......... Μεγάλη!!......... 

ΑΚΟΥ!!!

Τους στίχους τους έγραψα εμπνεόμενος από τη συγκεκριμένη μελωδία!!!! 

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-06-2016

Απλώνω δίχτυα να σε πιάσω

Απλώνω δίχτυα να σε πιάσω
χίλια φιλιά να σε χορτάσω
μελωμένα
που μέλωσα μες τα σκοτάδια
τα χείλη σου μην είναι άδεια
διψασμένα

Σαν ανεμώνες θα 'μαστε μαζί και χώρια
σ' ενός γκρεμού τα όρια
δοσμένες
Τι κι αν παλιώνουν οι καιροί
κι αν φθίνουν σαν παλιό σκαρί
οι μνήμες αφημένες

Καλή μου απλώνω να τη φτάσεις
μι' αγκαλιά για να κουρνιάσεις
ανθισμένη
Που άνθησε μες τα σκοτάδια
μην είναι η καρδιά σου άδεια

και θλιμμένη...                                                                                                                        

https://www.facebook.com/100007579066377/videos/1764751437120808/

Δημοσίευση στο stixoi.info: 
18-10-2016

οι Ανόητοι

Οι Ανόητοι.

Έγειρες στον ώμο μου

και μου πες
για δες πεθαίνουμε
σαν τα πουλιά στο χώμα

Τι αποκαρδίωση
αντί να καρδιωθούμε
που πεθαίνουμε κι εμείς
σαν τα πουλιά

Λυπούμαστε οι Ανόητοι.

♪♫•*¨*•.¸¸❤  AKOY ❤ ♪ ♪♫•*¨*•.¸¸

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2016

Θέλεις κάτι

Πότε μη ζητάς

" Ζητιανεύοντας "
Τους δίνεις έτσι το δικαίωμα
να σε γιομίσουν
Ψίχουλα.


Θέλεις κάτι;
πήγαινε να το πάρεις !

Τα ξεγραμμένα.

Τις νύχτες είναι τότε που τρομάζω
που το μυαλό μου κατακλύζεται από σένα
με τις σκιές συνομιλώ και κουβεντιάζω
και γίνομαι σκιά μες τα χαμένα

Ανοίγω πόρτες μυστικές και σκονισμένες
οι στάχτες μαρτυράνε τα καμένα
σβησμένες φλόγες.. εικόνες αφημένες
αθόρυβα με οδηγούν ξανά σε σένα

Παραπατώντας σέρνομαι κοντά σου
γαντζώνομαι στο χείλος του γκρεμού
μετέωρος κρεμιέμαι απ τα φιλιά σου
στην αγκαλιά μη πέσω του χαμού

Δεν ξέρω εάν θέλω όταν κοιμάμαι
τα βράδια να σκεπάζομαι μ' εσένα
σκιά μη γίνω....αυτό φοβάμαι
στις στάχτες μέσα στα καμένα
να προσδοκώ τα ξεγραμμένα.....

❤ ♪♫•*¨*•.¸¸❤ ΆΚΟΥ ❤ ♪♫•*¨*•.¸¸❤

❤ ♪♫•*¨*•.¸¸❤ ΆΚΟΥ ❤ ♪♫•*¨*•.¸¸❤

Δημοσίευση στο stixoi.info: 

Πως;

Πως;

Πως να φύγει το σκοτάδι
πως; να έρθει η ανατολή
όταν λείπει ένα σου χάδι
δίχως έστω....... ένα φιλί

Να κυλήσουν πως τα χρόνια
το χέρι σου να μην κρατάω
πως; να λιώσουνε τα χιόνια
δίχως να σε λαχταράω 

Πως δύό λόγια να σου γράψω
να σου πλέξω ένα τραγούδι
πως για εσένα να μην κλάψω
μαραμένο μου λουλούδι

Πως ν' ανθίσουν στους μπαξέδες

οι λιγνές πορτοκαλιές
να μυρώσουν με πανσέδες
του κορμιού σου οι ανασαιμιές

Πως; ν' ανάψουνε οι φάροι 
στης μοναξιάς μου το τοπίο  
η καρδιά πως να σαλπάρει

δίχως να φανεί ένα πλοίο 

Πως να φύγει το σκοτάδι

πως; να έρθει η ανατολή
δίχως ένα σου σημάδι
δίχως έστω..... ένα φιλί

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=265066

Χρυσή ! Ευκαιρία

Τι Ειρωνεία 
Η Δουλειά από την Δουλεία 
Απέχει μόλις μια οξεία !!

Τι αποκαρδίωση.
Από μια εφήμερη
Αγγελία !
Να πρέπει μου 
μια Χρυσή !
Ευκαιρία !
Για μια Ζωή
Δουλεία ! 

Δεν μας έχει γκινιάρει κανένας. Κανείς δεν μας γκαντέμιασε. Απλά το παιχνίδι είναι καραστημένο και τα ζάρια σάπια. Οι τοκογλύφοι της Ε.Ε. ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν με τα ψεύτικα λεφτά τους. 

Πόσους τόνους μαλάκας πρέπει να είναι κάποιος που εξακολουθεί να δανείζει τους δέκα Έλληνες μεγαλοτοκογλύφους που έφαγαν όλο το χρήμα και ακριβώς την ίδια στιγμή να απαιτεί για τόκο τις ψυχές των κακομοίρηδων που μια ζωή πληρώνουν χωρίς να συμμετέχουν ποτέ στο πάρτι;

 Κανείς δεν είναι τόσο μαλάκας, εκτός από εμάς που δεν ξυπνάμε και δεν πλακώνουμε στις φάπες  όλους αυτούς που μας κλέβουν την πραγματική ζωή και μας δίνουν ως αντάλλαγμα το μάτριξ.

Έρχομαι λοιπόν να εγκωμιάσω την κακοτυχία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφορμή για μάθηση από αυτήν. Η κακοτυχία φέρνει την αναζήτηση των αιτίων, η αναζήτηση φέρνει την εκλογίκευση, η εκλογίκευση παράγει γνώση και η γνώση κατοχυρώνει την πρόβλεψη. Όσο πιο βαθιά η γνώση, τόσο πιο πληρέστερη η πρόγνωση. Η πρόβλεψη που βασίζεται στην γνώση είναι το καλύτερο γούρι.

                          

Κακοτυχία δεν υφίσταται όταν είμαστε ενήμεροι για τις πραγματικές 

συνθήκες.

Στον τζόγο οι πιθανότητες είναι εκ των προτέρων δεδομένες και η ελπίδα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός.

Η μόνη περίπτωση για να κερδίσουμε το παιχνίδι είναι να το στήσουμε.

Πατρίδα μου

  Πατρίδα μου 

Στα πέτρινα της μοίρας σου τ‘ αλώνια 

χορεύοντας λεβέντικο πυρρίχιο χορό

πατρίδα μου αθάνατη Ελληνική αιώνια

θρηνώντας δακρυσμένος σε θωρώ

Χιλιόχρονο ανάθρεμμα της Πύρρας αγκωνάρι

αγιογδύτης καϊκτσής κακόψυχος εμπρός

ξεπέζεψε το λιόγερμα κρυφά δίχως φεγγάρι 

αβτζής στο μετερίζι.σου κακόκαρδος εχτρός

Σαν αγροβόρης άνεμος φυσά κι αγροφωνάζει

αδικοκρίτης άκαρδος της μνήμης αλεστής 

επάνω σ' ακονόπετρα σε σέρνει κι αλαλάζει

αλόξενος αμάθευτος ανάξιος θεριστής

Φαρμακοχείλης ασεβής κήρυκας καταφτάνει

ξανθός κι αγαρηνός αγράνεμος μουχρής

σε πέτρινο κακοπανάθεμα προκρούστειο ντιβάνι

ανάθεμα κατάβραδα σε ξάπλωσαν. πατρίς

Στα πέτρινα της μοίρας σου τ‘ αλώνια

χορεύοντας περήφανο πυρρίχιο χορό

πατρίδα μου αθάνατη Ελληνική αιώνια 

τα βάσανα σου αχ μάνα μου Ελλάδα ανιστορώ.....

Το ποίημα είναι διανθισμένο με λέξεις παρμένες από την πλούσια ποντιακή διάλεκτο!!! 

Αγροβόρης = σφοδρός βόρειος άνεμος
αγροφωνάζει - φωνάζει άγρια
αβτζής = κυνηγός
αγράνεμος = άνεμος ισχυρός, σφοδρός
μουχρής= μούχλας- μουχλιασμένος

Πυρρίχιος: Ο Πολεμικός χορός των αρχαίων Ελλήνων

Για την δημιουργία του πολεμικού αυτού χορού των αρχαίων Ελλήνων, υπάρχουν τρεις μυθικές εκδοχές:

1. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Κρόνου, πριν τις Τιτανομαχίες και ενώ ο Ζευς ήταν ακόμα βρέφος, οι Κουρήτες χόρευαν τον πυρρίχιο γύρω του κάνοντας δυνατό θόρυβο με τα όπλα και τις ασπίδες τους για να μην ακούσει ο παιδοκτόνος Κρόνος το κλάμα του.

2. Στην πολιορκία της Τροίας, ο Αχιλλέας, πριν κάψει το νεκρό του Πατρόκλου, χόρεψε τον Πυρρίχιο πάνω στην πλατφόρμα των καυσόξυλων πριν παραδώσει τον Πάτροκλο στη νεκρική πυρά (πυρά - Πυρρίχιος).

3. Ο Πύρρος (γιος του Αχιλλέα) κάτω από τα τείχη της Τροίας, χόρεψε σε αυτό τον ρυθμό, από τη χαρά του για το θάνατο του Ευρύπυλου (Πύρρος - Πυρρίχιος).

Όποια και αν ήταν η μυθική «καταγωγή» του Πυρρίχιου, το σίγουρο είναι ότι τον χόρευαν από τον Εύξεινο Πόντο μέχρι την Κρήτη, ενώ οι Σπαρτιάτες τον θεωρούσαν ένα είδος πολεμικής προπόνησης και τον μάθαιναν από μικρά παιδιά.

Για τον Πυρρίχιο βρίσκουμε αναφορές στον Όμηρο και τον Ξενοφώντα. Ο δεύτερος δε, κάνει λόγο και για μια άλλη, πιο «ελαφριά» ή «εκφυλισμένη» εκδοχή του Πυρρίχιου, την «πύρριχη». Αυτή η νεότερη εκδοχή του χορού υποβιβάζεται σε χορό συμποσίων, δε χορεύεται από ομάδες πολεμιστών χωρισμένους σε αμυνόμενους και επιτιθέμενους αλλά από μία ομάδα χορευτών σε κύκλο.

"Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν, ότι ο Πυρρίχιος χορός ή Πυρρίχη όρχηση, ήταν επινόηση της θεάς Αθηνάς ή των Διοσκούρων και ήταν χορός που χορευόταν από ένοπλους χορευτές. Πολλοί δέχονται ότι επινοητές του χορού αυτού είναι οι Κουρήτες, ο Κάστωρας ή ο Διόνυσος.

Ήδη από τους μυθικούς χρόνους γίνεται γνωστό, ότι ο Πυρρίχιος χορός πιθανότατα να προήλθε από την Κρήτη ή την Σπάρτη, άλλοι όμως παραδέχονται, ότι επινοητής του χορού αυτού είναι ο Πύρριχος, ο οποίος χόρεψε πρώτος τον χορό κατά την ταφή του Πατρόκλου.

Ο γεωγράφος Στράβων, από την Αμάσεια του Πόντου, αναφέρει ως ευρέτη του χορού κάποιον Πύρρο ή το Νεοπτόλεμο, το γιο του Αχιλλέα και άλλοι πάλι δέχονται ότι ευρέτης του χορού αυτού είναι ο Κρητικός ήρωας Πυρρίχιος. Ίσως από το όνομα του Νεοπτόλεμου Πυρρός, να εξαπατήθηκαν οι συγγραφείς, γιατί ο Λουκιανός αναφέρει ρητά ως ευρέτη του Πυρρίχιου χορού τον Νεοπτόλεμο. Εάν λάβει κανείς υπόψη του, ότι ο Νεοπτόλεμος ονομαζόταν και Πυρρός, πιθανόν η άποψη υπέρ του Νεοπτόλεμου να είναι ισχυρότερη." Από το βιβλίο του καθηγητή Δημητρίου Αθανασιάδη ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ ΧΟΡΟΣ (ΣΕΡΑ - ΤΡΟΜΑΧΤΟΣ).

Στις μέρες μας, τον Πυρρίχιο τον έχουν διασώσει οι Πόντιοι, σε μία μορφή που πλησιάζει την πυρρίχη, με οπλισμό και μαχαίρι.

Πρώτη Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-06-2016

Δεύτερη Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-10-2016

Ακόμη σ'αγαπώ Scorpions -- Still Loving You

Scorpions -- Still Loving You

Χρόνο, χρειάζεται χρόνο
Για να κερδίσω πίσω την αγάπη σου
Θα είμαι εκεί, θα είμαι εκεί
Η αγάπη μόνο η αγάπη
Μπορεί να φέρει πίσω την αγάπη σου κάποια στιγμή
Θα πολεμήσω, μωρό μου, θα πολεμήσω
Για να κερδίσω πίσω την αγάπη σου
Η αγάπη μόνο η αγάπη
Μπορεί να φέρει πίσω την αγάπη σου κάποια στιγμή
Θα είμαι εκεί, θα είμαι εκεί

Αν ξαναρχίζαμε
Από την αρχή
Θα προσπαθούσα να αλλάξω
Ό, τι σκότωσε την αγάπη μας
Η περηφάνεια σου έχτισε έναν τόσο ψηλό τοίχο, τόσο δυνατό
Που δεν μπορείς να τον διαπεράσεις
Υπάρχει άραγε καμμία ελπίδα
Να ξαναρχίσουμε

Ακόμη σ’ αγαπω
Θα προσπαθήσω μωρό μου, θα προσπαθήσω
Να ξαναεμπιστευτώ την αγάπη μου
Θα είμαι εκεί, θα είμαι εκεί
Αγάπη, η αγάπη μας
Δεν πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια
Θα είμαι εκεί, θα είμαι εκεί
Ναι, το ξέρω ότι πλήγωσα την τιμή σου
Και ξέρω ότι πέρασες πολλά
Πρέπει να μου δώσεις μια ευκαιρία
Δεν είναι αυτό το τέλος
Ακόμη σ’ αγαπώ
Ακόμη σ’ αγαπώ
Χρειάζομαι την αγάπη σου
Ακόμη σε αγαπώ

Όταν Ήρθες Στη Ζωή Μου Scorpions- When You Came Into My Life

When you came into my life - SCORPIONS

Εσύ μου χαρίζεις το χαμόγελό σου
Ένα κομμάτι από την καρδιά σου
Μου δίνεις το αίσθημα που αναζητούσα
Μου δίνεις την ψυχή σου
Την αθώα αγάπη σου
Εσύ είσαι η μία που περίμενα
Την οποία περίμενα

Χανόμαστε σε ένα φιλί
Μία στιγμή στο χρόνο
Πάντα νέοι
Απλώς για πάντα,μόνο για πάντα ερωτευμένοι

Όταν ήρθες στη ζωή μου
Μου κόπηκε η ανάσα
Γιατί η αγάπη σου έχει βρεί το δρόμο της
στην καρδιά μου

Οοο, ααα
Οοο, ααα

Με κάνεις να ονειρεύομαι
με το βλέμμα των ματιών σου
Μου δίνεις το αίσθημα που λαχταρούσα
Θα ήθελα να σου δώσω τη ψυχή μου
Όλη τη ζωή μου
Γιατί είσαι η μία που περίμενα
Την οποία περίμενα για τόσο πολύ καιρό

Όταν ήρθες στη ζωή μου
Μου κόπηκε η αναπνοή
Και ο κόσμος σταμάτησε να γυρνάει
Για την αγάπη σου
Όταν ήρθες στη ζωή μου
Μου κόπηκε η αναπνοή
Γιατί η αγάπη σου έχει βρεί το δρόμο της
Στην καρδιά μου
Μέσα στην καρδιά μου

Απλά για πάντα ερωτευμένοι



When you came into my life - SCORPIONS

Ερωτικό ποίημα των Ίνκας

Που είσαι εσύ που μου 'χεις κλέψει την ψυχή;

Που είσαι,κύριε της καρδιάς μου;

Ποιος, χωρίς οίκτο, έσβησε το μονοπάτι σου;

Μήπως στο χώμα το ελαφρύ έχεις θαφτεί;

Ούτ' ένα δάκρυ δεν υπάρχει πια στα μάτια μου,

Εξαντλήθηκαν

Μονάχα η ηχώ στον πόνο μου αποκρίνεται

Και το αίμα μου,σταλαματιά-σταλαματιά στερεύει

Έλα, ας τρέξουμε,κι οι δύό μαζί, χέρι με χέρι

Ξοπίσω απ'τη ζωή,

Την ευτυχία ακολουθώντας

Κι ας επιστρέψουμε στη γη νεκροί 

τρέχα-φύγε

ΜΑΝΑ  ΠΟΥ ΖΩ

  

 Τρέχα φύγε-

φύγε φίλε μακριά.

Μακριά ειν' η χαρά !

Μία πέφτω μια κινώ 
μία σπαράζω μια γελώ
τρέχω φεύγω και κομπάζω
πάω και πίσω δεν κοιτάζω

Τρέχα φύγε- 
φύγε φίλε μακριά.
Μακριά ειν' η χαρά.!

Τρέχω φεύγω κι’ όλο πάω
αγάπες κι όρκους προσπερνάω 
πίσω αφήνοντας σημάδια
της ψυχής μου τα ρημάδια.

Τρέχα φύγε- 

φύγε φιλέ μακριά.
Μακριά ειν' η χαρά ! 

Τρέχω φεύγω κι’ όλο πάω
γέρνω και παραπατάω
κι’ όλο εμπρός τα πίσω έχω
εκουράστηκα να τρέχω