Απόγνωση

Απόγνωση

Θρηνείς και σκούζεις, τι το όφελος,
τη δίνη της μοίρας δεν μπορείς,
μήτε ν' αλλάξεις, μήτε υπόσχεση να πάρεις
για ένα μακάριο τέλος.

Το σήμερα, το αύριο, το χθες, 
σε χρόνους μέλλοντες θα ζήσουν, 
τάχα κι' αυτά που τώρα λες,
δεν τ' άπαν κάποιοι άλλοι πριν να σβήσουν;

Τι είναι αυτή άραγε αυτή η μοίρα, που ακόμα και σήμερα, στην εποχή 
του απόλυτου ορθολογισμού επιβιώνει στο πίσω μέρος του μυαλού μας;
Διαισθανόμαστε άραγε με κάποιον τρόπο 
ότι η ζωή μας είναι προκαθορισμένη ή μήπως έχουμε επινοήσει μία παρηγοριά 
για τις αποτυχίες μας;

Ένα Σουμεριανό ποίημα περίπου 4041 ετών

Στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκε στη Νιπούρ " σημερινό Ιράκ " σ' ανασκαφή, το μεγαλύτερο μέρος από τις σουμεριακές. πινακίδες

Ένα όμως εύρημα από πηλό χρονολογημένο το 2037 π.Χ., θεωρείται το παλαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο!
Ένα Σουμεριανό ποίημα περίπου 4041 ετών

Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,

σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.

Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.

'Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου,

να σε αγγίξω με το χάδι μου.

Το χάδι μου είναι ακριβό,

πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.

Σαν το μέλι με το γάλα.

Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου,

θα σου δώσει λιχουδιές.

Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.

Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω.

Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,

τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.

Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.

Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου,

κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου,

εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά του Ενλίλ,

άγγιξέ με, με το χάδι σου...

Η ποίηση ήταν πάντα συνδεδεμένη με τα συναισθήματα του ανθρώπου. Και τι θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα παρά τον Ερωτα??
Ακόμα και μέχρι σήμερα όμως η αρχαία ερωτική ποίηση συναρπάζει, καθώς αποκαλύπτει πτυχές των ανθρώπων που ίσως δε γνωρίζαμε.

Στα έγκατα του Άδη

,,,,,,, 

                                     

Σεργιάνι βγαίνει ο καημός
νύχτες δίχως φεγγάρι 
φορά τα ράσα κι ο λυγμός
δένει σφικτό ζωνάρι

Κρυφά στα χέρια του κρατά 
του πόνου τα νυστέρια 
και όλα σου τα κρίματα
μ'ακούμπησε στα χέρια

              

Και σεργιανά στα σκοτεινά 
στα πλάνα σου τα μάτια 
που μ' έκλεισαν παντοτινά 
και σκόρπισα κομμάτια

Της τύχης μου τα βήματα 
μπλεχτήκανε κουβάρι
δεμένα μαύρα νήματα 
στου πόνου το νταμάρι

Ύπνε π' απλώνεις τα φτερά
σκύψε να μ' αγκαλιάσεις 
τα κάλπικα τα δολερά 
φιλιά της να σκεπάσεις

                                                                     

Γιατί με σέρνουν σε γκρεμό 
στης λήθης το πηγάδι
που εκεί δεν έχει γυρισμό
στα έγκατα του Άδη 

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=264441

Καρδούλα μου

Στο κάστρο που έχτιζα παιδί τα βράδια,
παράθυρα έχτιζα με βότσαλα λευκά ντυμένα,
ολόλευκα,- αστραφτερά-χωρίς σημάδια,
μα πάντα έμεναν, - ερμητικά κλεισμένα

Την πόρτα με φλόγες πύρινες είχα ντύσει,
τ' ατσάλινα κλειδιά τα πύρωσα, ένα- ένα,
έτσι να μη μπορεί κανείς να τ' αγγίσει,
μόνο τα φίλαγα - Καρδούλα μου για εσένα.

Στο κάστρο που έχτιζα παιδί τα βράδια,
νεράιδες διάφανα ύφαιναν σημάδια,
μ' αιθέριες πολύχρωμες αέρινες κλωστές
έδεναν κόμπο το σήμερα το αύριο με το χτες.

Στον κήπο φύτεψα λιγνές πορτοκαλιές,
παρθένα ρόδα, στο χρώμα των χειλιών σου,
τα πότιζα με δάκρυα κι' ευχές,-- ευχές
καρδούλα μου, να μ' έκανες- δικός σου.

Στο δρόμο που χάραζα παιδί τα βράδια,
νεράιδες διάφανα κεντούσανε σημάδια,
έτσι,- στην πόλη να υπάρχουν,- μη χαθούμε,
να μην ξεχάσουμε- καρδούλα μου,- και ξεχαστούμε....

Σημάδι

Σημάδι 


Κι’όταν πληγωμένος
μπουκωμένος ευτυχία 

θα επιστρέφεις απέναντι,
στη γαλήνη της μοναξιάς,
που τόσο, αβάσταχτη τώρα νιώθεις,

Να γυμνώνεις την ψυχή,
ο αγέρας, να τη λούζει, 
απαλά-ανάλαφρα.

Κι’έτσι, λυτρωμένος,
γεννημένος πάλι,
να σημαδεύεις το πέρασμα σου,
με πιτσιλιές
Από μελάνι,- και αίμα,

Σημάδι- - - - - - -- - -- - - - - 

Για να σε βρουν οι Αδελφοί σου..

Σαλονικιός καρντάσης

Σαλονικιός καρντάσης

Γεννήθηκα μες τη βροχή
σε λασπωμένη αλάνα
του λέοντα την εποχή
την αστραπή είχα μάνα

Μέσα σε μαύρα σύννεφα
ήπια το πρώτο γάλα
και της βροντής της έγνεφα
να πει τραγούδια κι άλλα

                                                                                

Η μάνα μου με κοίμιζε
σε αφρατένιο στρώμα
μα η μοίρα μου ετρικύμιζε
και μ' έριχνε στο χώμα

                                                                                                                    

Στέριωσα νύχτα με βροχή
είχα μαμή τσιγγάνα  
του λέοντα την εποχή  
τη φλόγα παραμάνα

Έπαιζα με τους κεραυνούς
κρεμιόμουν απ' τα αστέρια
και μ' αγροβόριδες τρανούς
πιανόμασταν στα χέρια

Ανδρώθηκα στις πορφυρές
πλαγιές του Ωραιοκάστρου
χαμένος μέσα στις σιωπές
ενός θλιμμένου άστρου

Μα τα φτερά μου φτέρωνα
από φωτιά κι ατσάλι
και τον καημό μαχαίρωνα
στου ονείρου μου τη ζάλη

Γιατί είμαι εγώ της αστραπής
γέννημα γιος της πλάσης
τ' ανέμου είμαι ο γητευτής
Σαλονικιός καρντάσης

♪♫•*¨*•.¸¸❤ Το Άγγιγμα σου, ♪♫•*¨*•.¸¸❤

♪♫•*¨*•.¸¸❤  ♪♫•*¨*•.¸¸❤

Το Άγγιγμα σου, 
έτσι καθώς ίδιο σαν το γαλάζιο 
τ' ουρανού το πανωφόρι.
Με τα ωχρορόδινα της ανατολής
κεντίδια στολισμένο. 

Το 'χω φυλαγμένο κοντά στ' άσπρο σύννεφο, 
συντροφιά με το βάρος της σιωπής
και τις πέτρινες αντοχές της Αγάπης.

Με την καλοσύνη της άνοιξης 
το 'χω σκεπασμένο. 
Εκεί, στον ίσκιο της το πλάγιασα ,
Στη φυλλωσιά απ' το τρυφερό της βλέμμα.

Διπλωμένο 
σ' ένα μέλλον λιγότερο 
πικρό από το παρόν

Μη και βραχεί. 
Μη μου ξεφτίσει, απ' τ' ανεμοβρόχι
Κι απ' της βροντής το στέναγμα, 
μη μου τρομάξει. 

Μη και ιδρώσει απ᾿ του μεσημεριού 
το λαχάνιασμα 

Μη και πιαστεί απ' τ' ατίθασο ανεμολούλουδο. 
Στη δροσερή του ανάσα μη σκαρφαλώσει 

Έτσι που 'ναι αθώο σαν το μέλι.

Μη ξεστρατίσει φοβάμαι. 
Έτσι τρυφερό και καθάριο που ναι 
σαν το ανέμελο νεράκι της πηγής. 

Μη μου κυλήσει . 
Κι οδηγηθεί πέρα, 
ως τα μακρινά λιβάδια της λησμονιάς,

Εκεί που ο άνεμος τα στεγνώνει 
από τις μπόρες, και τα δάκρυα.

Μη μου χαθείς φοβάμαι. 
και σε χάσω. 

Αχ! να 'ξερες πόσο φοβάμαι.....

Για την επί 22 χρόνια σύντροφο και γυναίκα της ζωής μου !!!

Άτιμη καρδιά

Άτιμη καρδιά

Πρέπει να περιπλανιόμουν
πολύ καιρό
σε κάποια στιγμή
μάλλον σε είδα
γιατί
ένιωσα την καρδιά μου
να αυτονομείται.
έκτοτε
παλεύω

να την ξανακερδίσω...

AKOY !!

Της αγάπης τα σπαρμένα

Μ' αρπάξανε δυο ξωτικά
τρελά κι αλλοπαρμένα
και όλα σου τα μυστικά
φανέρωσαν σε μένα

Όλα μου όσα είχες κρυμμένα
στην καρδιά σου φυλαγμένα
τα ξαστέρωσαν

Το ένα μου δίνει για να πιω
σταξιά απ την πνοή σου
μα τ' άλλο αφήνει ένα κεντρί
κρυφά μες το φιλί σου

κι όσα σου είχα ποτισμένα
της αγάπης τα σπαρμένα
μου τα στέγνωσαν

Δυο ξωτικά με κλείσανε
στο ρήγμα της φυγής σου
στην ερημιά μ' αφήσανε
να νιώσω ..την πληγή σου

Μα σαν τρελός σ' αναζητώ
τα ξόρκια τους να σβήσω
μ ένα φιλί σου κεντητό
τα χείλη μου να ντύσω
τα μάγια τους να λύσω..

Με τα φτερά του Έρωτα

Σαν βάλσαμο αγιωτικά
μες τα δικά σου χάδια 

ν' αγνίζομαι λυτρωτικά                   

προσεύχομαι τα βράδια

Με τα φτερά του Έρωτα
να αγγίζεις την ψυχή μου 
σκορπώντας αφανέρωτα
ανθάκια στο κορμί μου

Δάκρυα και ραγισματιές
στα μαρμαρένια αλώνια
του Διγενή λαβωματιές
με λιώνουν σαν τα χιόνια 

Λευκό μου τριαντάφυλλο
μαλαματένιο αγέρι
αηδόνι κρινοτράχηλο

κοντά μου να σε φέρει   

Με το σταμνί του Έρωτα
να στάζεις στα φιλιά μου
ξοφλώντας μου τ'απλέρωτα 
γραμμάτια στην καρδιά μου

Δάκρυα και ραγισματιές
στα μαρμαρένια αλώνια
του Διγενή λαβωματιές
με λιώνουν σαν τα χιόνια..      

        

 
Τους στίχους τους έγραψα εμπνεόμενος από τη μελωδία!!!! Secret Love Αφέσου στις νότες του πιάνου & θα καταλάβεις!!            
             

Εικόνα μου θολή

Εικόνα μου θολή                                           

Μέσα στη σιωπή 

έρχεσαι τα βράδια    

κρυμμένη στα σκοτάδια    
σαν αερικό

Απόψε έγινες πληγή 

ανέσπερη ελπίδα 

κοφτερή λεπίδα

πάθος ..ριζικό

Μες τη σιγαλιά 

σε νιώθω και σε χάνω 

γυρίζω στα παλιά 

για να σ ανασάνω

Έλα μια στιγμή

κοίτα με στα μάτια

γίνομαι κομμάτια 

χίλιοι στεναγμοί

Γιατί σ'αγάπησα πολύ 

αχ να μη λυγίσω

πως να σε κρατήσω
εικόνα μου θολή   

                       

Θλιμμένα λόγια

Θλιμμένα λόγια


Θλιμμένα λόγια απόψε λες
του έρωτα αχ η ζάλη
σβήνει αργοσβήνει μες στο χθες  
στης λήθης το ακρογιάλι

Σαν καρβουνάκι καίγομαι
σαν λες θλιμμένα λόγια 

αφέντρα μοίρα φλέγομαι

στης θλίψεις τα υπόγεια

Με ζώνουνε ραγισματιές
γλυκό μου μαϊστράλι
μη χάσεις τις ανασαιμιές
του Έρωτα τα κάλλη

Γιατί ο ανθός του έρωτα
μυρώνει τα φιλιά σου
κι όλα μου τα αφανέρωτα
ριζώνουν στην καρδιά σου
                                          
Λυπήσουμε και σώσε με
κλείσε τα βλέφαρα σου
στον ερωτά σου νιώσε με
σαν χάδι στα φτερά σου                                                            

Γιατί αν δε νιώσεις δειλινά
και νοτισμένο αγέρα
θλιμμένα λόγια αλαργινά            
με πνίγουν σε καλντέρα

Γιατί ο ανθός του έρωτα
σταλάζει στην πνοή μου
κι όλα σου τα αφανέρωτα
μελώνουν το κορμί μου.

Τους στίχους τους έγραψα εμπνεόμενος από τη μελωδία!!!!

Love Secret .. του φίλου μου Μάκη Αμπλιανίτη!!!. 

Και τον ευχαριστώ από καρδιάς !!