Στα έγκατα του Άδη

,,,,,,, 

                                     

Σεργιάνι βγαίνει ο καημός
νύχτες δίχως φεγγάρι 
φορά τα ράσα κι ο λυγμός
δένει σφικτό ζωνάρι

Κρυφά στα χέρια του κρατά 
του πόνου τα νυστέρια 
και όλα σου τα κρίματα
μ'ακούμπησε στα χέρια

              

Και σεργιανά στα σκοτεινά 
στα πλάνα σου τα μάτια 
που μ' έκλεισαν παντοτινά 
και σκόρπισα κομμάτια

Της τύχης μου τα βήματα 
μπλεχτήκανε κουβάρι
δεμένα μαύρα νήματα 
στου πόνου το νταμάρι

Ύπνε π' απλώνεις τα φτερά
σκύψε να μ' αγκαλιάσεις 
τα κάλπικα τα δολερά 
φιλιά της να σκεπάσεις

                                                                     

Γιατί με σέρνουν σε γκρεμό 
στης λήθης το πηγάδι
που εκεί δεν έχει γυρισμό
στα έγκατα του Άδη 

http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=264441